OCMW's

In januari 2019 verdwijnen de OCMW’s en wordt hun werking geïncorporeerd in de gemeentebesturen. Deze intentie staat vermeld in het Vlaams regeerakkoord en is afgelopen vrijdag door de conceptnota van Vlaams Minister van Binnenlands Bestuur Liesbeth Homans geconcretiseerd. Vandaag bestaat het Openbaar Centrum voor Maatschappelijk Welzijn in elke Belgische gemeente en houdt zij zich met specifieke sociale dossiers bezig. Na iedere gemeenteraadsverkiezing wordt ook de raad voor maatschappelijk welzijn voor zes jaar samengesteld, vanuit de nieuwe gemeenteraad, en met dezelfde politieke verhoudingen. Zo een raad voor maatschappelijk welzijn kan tussen de 9 en 15 leden tellen. Daarnaast is er een Vast Bureau, dat optreedt als dagelijks bestuur van het OCMW, en een beetje vergelijkbaar is met het College van Burgemeester en Schepenen. Ook heeft het OCMW een aparte administratie.

De historische achtergrond van het OCMW is vrij complex. De huidige werking is er gekomen met de wet van 1976, helemaal in de lijn van de grote golf van gemeentefusies in datzelfde jaar. Sindsdien werd vooral het institutioneel gegeven verfijnd. Zo werd de OCMW-voorzitter vanaf 2006 als schepen opgenomen in het college, en vallen haar bevoegdheden onder Vlaanderen sinds de Vijfde Staatshervorming. Hier en daar zijn er nog wat linken overgebleven via de Nieuwe Gemeentewet en andere, federale bevoegdheden. Concreet kunnen Vlaanderen en het Waals Gewest wel een heel verschillend beleid ten aanzien van de OCMW's voeren. En dan hebben we het nog niet over de OCMW’s van de faciliteitengemeenten, waar nog andere regels gelden. Zo worden de leden van de raad voor maatschappelijk welzijn in de zes gemeenten rond Brussel en in Voeren en Komen-Waasten rechtstreeks door de kiezer verkozen.

Om het waarom van het OCMW te kunnen begrijpen moeten we een heel eind terug in de geschiedenis. Eigenlijk is de kernopdracht altijd hetzelfde gebleven: hulp bieden aan zij die het nodig hebben. Er is wel een groot verschil. Vandaag is hulp bieden niet meer gebaseerd op willekeur en goede bedoelingen, maar wel op een beredeneerd beleid.

In het verleden was dat anders. Liefdadigheid werd gezien als de christelijke opdracht bij uitstek. Er waren nu eenmaal armen, aan wie weliswaar het paradijs was beloofd, maar die in afwachting daarvan moesten terugvallen op de goodwill van de rest van de bevolking. In de praktijk hielden kloosters zich al eeuwen bezig met liefdadigheid. Vanaf de 17^e eeuw kwamen daar ook nog de armenkamers bij – burgerlijke initiatieven, die grotendeels los stonden van kerkelijke invloeden. Van een echte structuur was nooit sprake. Tijdens de Franse Revolutie werd aan deze praktijk van willekeur een einde gesteld. Of beter gezegd: dat was toch de bedoeling. De Franse revolutionairen liepen niet meteen hoog op met de katholieke machtsstructuren, die vaak letterlijk werden gesloopt. Vooral de kloosterorden en congregaties waren symptomatisch voor wat het ‘Ancien régime’ werd genoemd. En dus moesten die zich ook niet meer bezighouden met armenzorg en liefdadigheid. De werking van de kloosters werd trouwens grotendeels onmogelijk gemaakt door de decreten van 15 fructidor iv  (1 september 1796) en 5 frimaire v (25 november 1796). Armenzorg was nu ten volle een opdracht van de Franse Staat. In 1796 worden daarom de ‘bureaux des bienfaisance’ en de ‘commissions des hospices civiles’ opgericht. De taak van deze ‘weldadigheidsburelen’ en ‘besturen van de burgerlijke godshuizen’ werd vastgelegd in de decreten van 16 vendémiaire en 7 frimaire v (7 oktober en 27 november 1796). Weldadigheidsburelen organiseerden thuishulp; burgerlijke godshuizen waren er voor hulpbehoevenden die speciale zorgen nodig hadden zoals zieken, bejaarden en wezen. Ook vluchthuizen, ‘weldadigheidsscholen’ (het verbeteringsgesticht van vroeger) en bergen van barmhartigheid werden door de Staat ingericht. Dit alles vormde de openbare onderstand. Het bestuur van de weldadigheidsburelen en burgerlijke godshuizen werd benoemd door de gemeenteraad. Beide instanties kregen ook rechtspersoonlijkheid, wat wel nodig was om bijvoorbeeld schenkingen in ontvangst te kunnen nemen. Naar de letter van de wet kon een individu enkel maar zijn geld aan een goed doel schenken indien hij zich daarbij wendde tot bijvoorbeeld het plaatselijk weldadigheidsbureau. Indien de schenker liever zijn geld aan het klooster gaf, was dat in principe juridisch niet mogelijk – precies omdat de kloosters geen rechtspersonen waren.

De Franse wetgeving wordt ingevoerd in de Nederlanden die dan onderdeel uitmaken van Frankrijk. Na Waterloo vormen de Nederlanden een nieuw, verenigd koninkrijk. In 1830 mislukt het experiment en gaan de Zuidelijke Nederlanden, als België, onafhankelijk verder. De Belgische wetgeving neemt grote stukken van de Franse wetgeving over. Zowat het hele Belgisch Burgerlijk Wetboek is zowat letterlijk van het Franse origineel gekopieerd. En ook de decreten van 1796 blijven in voege. Bepaalde aspecten wat de werking van de openbare onderstand betreft worden ook opgenomen in de Gemeentewet van 1836. 

Maar er ontstaat dubbelzinnigheid. De Grondwet van 1831 schrijft heel duidelijk cultusvrijheid en verenigingsvrijheid voor. Met andere woorden: indien een vereniging van paters of nonnen beslist om een klooster op te richten, en dat klooster zich te laten bezighouden met bijvoorbeeld liefdadigheid, dan kan daar niemand eigenlijk iets juridisch tegen in brengen. Groot probleem: volgens de Grondwet mag iedereen behoren tot een vereniging of er eentje oprichten, en die een heel specifieke opdracht geven, maar stricto senso is er geen juridische consequentie. Met andere woorden: het is niet omdat je een vereniging opricht dat deze ook een rechtspersoon is. Daartoe bestaat er op dat moment geen enkele juridische mogelijkheid. De liberalen hebben dit altijd tegengehouden omdat ze niet wensten dat al die kloosters, die vanaf 1831 als paddenstoelen uit de grond schoten, een patrimonium zouden kunnen opbouwen dat voor eeuwig en altijd onttrokken was aan het privé-bezit. Wie zijn geld of bezittingen aan het klooster geeft is het immers voor altijd kwijt.

Ander probleem: al die kloosters zijn bijzonder bedrijvig in liefdadige werken. Wie hulpbehoevend is laat zich verzorgen door de gasthuiszusters, of de stuurt zijn kinderen naar de scholen die gerund worden door de broeders van liefde. De weldadigheidsburelen en burgerlijke godshuizen slagen er niet in om hun opdracht ten volle uit te voeren. Klein voorbeeld: vanaf 1848 is iedere Belgische gemeente – een kleine 2600 dorpen en steden dus – verplicht om een eigen weldadigheidsbureel en commissie van burgerlijke godshuizen in het leven te roepen. In de praktijk gebeurt dit niet, vaak om praktische redenen. Zo heeft uiteindelijk maar 1 gemeente op 3 zo een instanties. Dus springen de kloosters en hun privé-instellingen van liefdadigheid in het gat.

De liberalen opiniemakers en bewindvoerders deden verschillende pogingen om de kloosters buitenspel te zetten, daarbij gesteund door allerhande machinaties in de loges. Jarenlang werd er in de werkplaatsen gesproken over alle mogelijke methoden om de 'kort- en langgerokje jezuïeten' het leven zuur te maken. Tal van publicaties werden geschreven en meerdere wetgevende initiatieven werden genomen door liberale boegbeelden zoals Waltère Frère-Orban, Pierre-Théodore Verhaegen, Jules Bara, Paul Janson en Eugène Goblet d’Alviella. Maar tevergeefs. Verbieden kan niet, want dat is ongrondwettelijk. Je kon wel de wetten zodanig aanpassen, en zo strikt maken, dat de praktische werking werd bemoeilijkt. Bijvoorbeeld: indien iemand zijn testament opmaakte ten voordele van de goede werken gedaan door het klooster, dan zou de overheid voorkomen dat het testament werd uitgevoerd. Maar of dit ook in de praktijk gebeurde was een andere zaak.

Naar het einde van de 19^e eeuw toe veranderde de visie aan zowel katholieke als liberale zijde wat betreft liefdadigheid. De nadruk verschoof langzaam naar preventie. Dat was ook wel nodig, want de gangbare praktijk had de opmars van het pauperisme op geen enkele manier kunnen tegenhouden. En als er al iets aan de bestrijding van armoede werd gedaan, dan gebeurde dat het meest effectief vanuit het privé-initiatief. Door de kloosters bijvoorbeeld. Maar evengoed door niet uitgesproken katholieke verenigingen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog kwam zowat alle hulpbedeling op de schouders van een privé-intitiatief, het Nationaal Hulp- en Voedingscomité. En al die instanties hadden allemaal patrimonium – want anders konden ze maar moeilijk de hulpbehoevenden helpen – zonder enige juridische structuur. Dat veranderde pas met de vzw-wet van 1921, die er gekomen was op initiatief van socialistisch Justitieminister Emile Vandervelde. In ruil garandeerden de katholieken het volledige stakingsrecht, en was iedereen het erover eens dat de vakbonden met rust gelaten werden. 

De verenigingen konden zich nu een vzw noemen, kregen rechtspersoonlijkheid en in ruil had de overheid inzage in de boekhouding. En dat is onder meer de reden waarom bijvoorbeeld het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis van Aalst een vzw-statuut heeft, met zwartzusters-augustinessen in het bestuur.

Om de parallelle circuits tussen openbare en private onderstand gelijk te schakelen werden in 1925 de commissies van openbare onderstand opgericht of COO’s, ter vervanging van de weldadigheidsburelen en burgerlijke godshuizen, waarvan de werking volledig achterhaald was. In iedere gemeente moest er eentje zijjn. En hieruit zijn dan in 1976 de OCMW’s voorgekomen.

Getuigenissen over vrijzinnig humanisme

Op zaterdag 10 mei 2014 modereerde ik het panelgesprek 'Getuigenissen over vrijzinnig humanisme', in opdracht van het Centrum voor Academische en Vrijzinnige Archieven. Het panel bestond uit (toenmalig) Minister van Werk Monica De Coninck, UGent-vicerector Freddy Mortier, 'Rode Leeuw' Lydia Deveen en Vlaams Parlementslid voor Open VLD Jean-Jacques De Gucht. Een uitvoerig fragment van deze gespreksavond is hier beneden te bekijken. Let wel: het gaat op geen enkel moment over vrijmetselarij. En dat was ook niet de bedoeling. Vrijmetselarij en vrijzinnigheid zijn twee aparte werelden, hoewel met onderlinge linken. 

Getuigenissen over Vrijzinnig Humanisme from cavavub on Vimeo.

Persbericht Lithos CL

Lithos Confederatie van Loges publiceert op haar website een uitdrukkelijke veroordeling van de gebeurtenissen van afgelopen week. 

Lithos CL, confederatie van autonome maçonnieke loges heeft de vooruitgang van de mensheid als haar belangrijkste doel. Daarom verdedigt ze met kracht de fundamentele vrijheden waaronder de vrije meningsuiting en verwerpt ze elke vorm van fanatisme en fundamentalisme.
De confederatie Lithos CL veroordeelt dan ook met klem de barbaarse aanslag op de redactie van het blad Charlie Hebdo woensdag in Parijs. Wij zijn in gedachten met de vrouwen en mannen die het slachtoffer zijn geworden van deze gruweldaad en bieden onze deelneming aan hun families aan.
Hun dood versterkt meer dan ooit ons streven naar meer Vrijheid, Gelijkheid en Broederlijkheid. 

Dit wordt verder uitgedragen via een persbericht van de Lithos-werkplaats Aqua uit Antwerpen:

De loge Aqua, LCL, wenst de verklaring van LITHOS CL naar aanleiding van de recente gebeurtenissen te ondersteunen.
Aqua LCL veroordeelt met klem alle aanslagen die de voorbije dagen de democratie haar grondvesten doen daveren.
Onze gedachten gaan in de eerste plaats uit naar al diegenen die in deze absurde terreurgolf een dierbare verloren zijn.
Aanslagen op het recht op vrije meningsuiting,
op de universele waarden waar wij voor staan
- Vrijheid, Gelijkheid en Broederlijkheid -
vervullen ons met afschuw
maar
zullen ons NOOIT monddood maken. 

Jacky Goris over onderwijs

In Brussel deze Week staat er in het eerste nummer van januari 2015 een interview met Jacky Goris, algemeen directeur van het Go! in Brussel, en bij een ander publiek ook bekend als voormalig Grootmeester van het Grootoosten van België (2003-2005). Het gesprek handelt vooral over de realisaties en uitdagingen van de Nederlandstalige scholen in Brussel. 

Jacky Goris: 'Ik zie in Vlaanderen een retrograde vorm van nationalisme'

door Steven Van Garsse © Brussel Deze Week

Brussel

08:27 - 08/01/2015

Het Nederlandstalig onderwijs in Brussel barst uit zijn voegen. Vlaanderen heeft een ambitieus bouwprogramma maar voelt de hete adem van de demografie. Een gesprek met Jacky Goris, machtigste man van het Nederlandstalige onderwijs in Brussel. “Ik heb nog scholen moeten sluiten.”

Goris beheert als algemeen directeur van het Gemeenschapsonderwijs Brussel meer dan vijftig scholen, goed voor 14.000 leerlingen. En dat is gerekend zonder het volwassenonderwijs en deeltijds kunstonderwijs. GO-Brussel is niet alleen de grootste scholengroep van het GO!, maar ook de grootste inrichtende macht tout court in Nederlandstalig Brussel.

Daarnaast is Goris voorzitter van de coördinatieraad van algemeen directeurs van de scholengroepen. “Ik heb op het kabinet van Luc Van den Bossche (SP.A) nog mee het decreet geschreven over het gemeenschapsonderwijs dat het GO heeft georganiseerd in scholengroepen. Daarna, in 1999, heb ik in Brussel deze scholengroep opgericht. We hebben hier heel wat kennis opgebouwd die we graag doorgeven.”

“Vroeger vond men dat de schooldirecteur een manager moest zijn. Daar ben ik van afgestapt. Een schooldirecteur moet zich met de kerntaken bezighouden, de leraars aansturen, het contact met de ouders verzorgen, de pedagogie bewaken. De scholengroep kan zich dan met infrastructuur en administratie bezighouden.”

Over twee jaar wordt u 65. Lang werken is uitzonderlijk in het onderwijs.
Jacky Goris: “Ik voel me goed. Dit is ook een beetje mijn kind. Dan is het moeilijk om er afscheid van te nemen.”
“Maar ik begrijp volledig dat het voor leerkrachten die dag in dag uit voor een klas staan niet altijd makkelijk is. Wat ik doe vergt misschien heel wat denkwerk, en gaat met veel verantwoordelijkheid gepaard, maar het is fysiek niet zo slopend.”

Is het onderscheid tussen de verschillende netten – katholiek, gemeentelijk en gemeenschap – houdbaar? Er is in Brussel niet zozeer concurrentie tussen levensbeschouwingen, maar tussen witte en zwarte scholen.
Goris: “Laat ik daar filosofisch op antwoorden. Er is het ideaal, de openbare eenheidsschool, en de realiteit. Dat nooit te bereiken ideaal moet de inspiratie vormen om de huidige werking te verbeteren.”
“Wij worden geconfronteerd met de absolute keuzevrijheid van de ouders. Toen het Schoolpact er kwam in de jaren 1950, ging het om de vrijheid om scholen op te richten. Nu is daar de onderwijsvrijheid bij gekomen: de ouders mogen de school kiezen die ze willen.”
“Dat leidt in een stad als Brussel tot nogal wat problemen. We zien zwarte en witte scholen. En dat is een zich versterkend fenomeen. De concurrentie tussen de netten maakt een evenwichtige spreiding moeilijk.”
“Er is nooit een spreidingsbeleid geweest, zoals dat in Nederland wel bestaat. Daar zijn kinderen uit de migratie in scholen geplaatst zodat de diversiteit gegarandeerd was en er geen getto’s ontstonden.”

Maar intussen proberen jullie zelf ook marktaandeel te winnen in Brussel.
Goris: “Dat is niet per se zo. We hebben in Brussel als GO al het grootste marktaandeel van Vlaanderen. Samen met het gemeentelijk onderwijs zitten we boven de vijftig procent. Officieel en katholiek houden elkaar in evenwicht. Dat maakt het samenwerken in Brussel makkelijker. Dat, en het feit dat we samen in bad zitten. We worden met dezelfde problemen geconfronteerd.”
“Het klopt dat we heel wat scholen aan het oprichten zijn. Maar de reden is niet het vergroten van het marktaandeel. We doen dat omdat er enorme noden zijn. Als er een vraag is, moet er aanbod zijn.”

En toch. In de Moutstraat, waar met Mabo al een populaire secundaire school is, richtten jullie, tegen de stroom in, een eigen secundaire school op.
Goris: “Dat is een persoonlijk verhaal. In 1988 werd ik directeur van het atheneum van Schaarbeek. De jaren 1980 waren een dieptepunt voor het Nederlandstalig onderwijs in Brussel. Het atheneum van Oudergem verdween, het ooit zo prestigieuze atheneum van Brussel zat bijna zonder leerlingen en werd opgeslorpt door dat van Schaarbeek. Ik heb met spijt in het hart na twee jaar de school in de Moutstraat moeten sluiten. Ik heb dat nooit kunnen verkroppen. Voor mijn pensioen moest en zou ik het atheneum van Brussel terug openen.”

Begrijpt u hoe dit allemaal zo snel is kunnen keren? Vroeger was het vechten voor elke leerling. Vandaag moeten veel scholen kinderen weigeren.
Goris: “Het is een merkwaardige evolutie. Toen ik in Brussel begon waren er tweehonderd leerlingen in het atheneum van Etterbeek, nu bijna duizend.”
“De stijging heeft klaarblijkelijk te maken met kwaliteit van het Nederlandstalige onderwijs en de mindere van het Franstalig onderwijs. En ik spreek er mij niet over uit of dat nu perceptie is, of realiteit.”

Sommigen vragen zich af of er wel zoveel scholen moeten bij komen. Er is een onvoldoende kritische massa aan Nederlandstaligen om het klasniveau op peil te houden, is de redenering.
Goris: “Als Brusselse ouders Nederlandstalig onderwijs willen voor hun kinderen, zijn we verplicht om dat aan te bieden. Het is een grondwettelijk recht voor de ouders. En de instructie- en doeltaal in onze scholen is Nederlands. Wat is dan het probleem?”

Intussen moeten de anderstalige ouders met kinderen in het Nederlandstalig basisonderwijs een taaltest afleggen om voorrang te krijgen voor hun kinderen in het secundair.
Goris: “Dat is onzin. Eigenlijk geeft het Nederlandstalig onderwijs zichzelf hiermee een brevet van onvermogen. De kinderen volgen al negen jaar les in het Nederlandstalig onderwijs, en moeten dan nog eens bewijzen dat ze Nederlandstalig zijn.”

Voelt u in Vlaanderen begrip voor de moeilijke onderwijs-situatie in Brussel?
Goris: “Moet ik daar op antwoorden? (Stilte) Dat begrip is er niet altijd. Als ik nationalist zou zijn, wat ik voor het goede begrip niet ben, dan zou ik juist de omgekeerde redenering hanteren. Ik zou het Nederlandstalig onderwijs in Brussel koesteren.”
“Maar jezelf afsluiten voor de meertalige stad? Dat begrijp ik niet. Dat is zo retrograde. We weten allemaal dat de toekomst in de steden ligt. Brussel is een laboratorium. En ik wil gerust toegeven dat het hier niet altijd makkelijk is. Maar wat wij nu in het Brussels onderwijs doen, kunnen we over tien jaar gaan uitleggen in Aalst en Mechelen.”

Over een Brussels curriculum horen we niet zoveel meer.
Goris: “Ik ben daar ook fel tegen gekant. De eindtermen in Vlaanderen en Brussel moeten dezelfde zijn. Ik zou zelfs meer zeggen: we moeten onze eindtermen nog strenger bewaken. En zeker de lat niet naar beneden halen. Wie bedenkt nu zoiets?”

Op gevaar af dat nog meer leerlingen afhaken.
Goris: “‘Als het volk geen visioen heeft, verwildert het’. Ik geloof dat dat citaat uit ‘Spreuken’ komt.”

Over het Oude Testament gesproken. U bent een bekend logebroeder. Heeft dat een rol gespeeld in uw carrière?
Goris: “Integendeel. Het heeft me problemen opgeleverd. Sommigen denken nog altijd dat vrijmetselaars er duistere machinaties op nahouden. Wat natuurlijk niet klopt. De vrijmetselarij geeft me via bepaalde rituelen zin aan mijn bestaan. Met mijn werk heeft dat niets te maken.”

Men zou het ook positief kunnen bekijken. Het zou kunnen verklaren waarom u in de maakbaarheid van de samenleving gelooft.
Goris: “Natuurlijk. Maar daar hoeft men geen vrijmetselaar voor te zijn. Dat is meer het kenmerk van een humanist. De maakbaarheid van de samenleving vindt zijn wortels in de tekst Over de waardigheid van de mens van Pico della Mirandola, een vijftiende-eeuwse filosoof.”
“Je moet daarin blijven geloven, zelfs tegen beter weten in. Zelfs als de teleurstellingen zich hebben opgestapeld. Het zijn mijn broeders en zusters die mij daar telkens weer aan herinneren.”

Het heeft me altijd verbaasd dat sommige logebroeders, die ooit het katholiek geloof bestreden, nu de islam omarmen. Philippe Moureaux bijvoorbeeld.
Goris: “Dat is aan Nederlandstalige kant toch anders. Een hoofddoek in de Brusselse gemeenschapsscholen is onbespreekbaar, net zoals bidden of gescheiden zwemmen. De evolutieleer wordt onderwezen en wie dat niet wil, moet maar naar een ander net. Ik geef daar geen centimeter op toe.”

Het hoofddoekenverbod lag onder vuur bij het Grondwettelijk Hof.
Goris: “Het blijft overeind. Bij ons bestaat het al sinds 2000. Gelukkig maar. Iedereen mag zich kleden hoe hij of zij wil. Maar op school hoort neutraliteit. Anders is er beïnvloeding. Wie een hoofddoek draagt, beperkt de vrijheid van wie het niet draagt, zet die – rechtstreeks of onrechtstreeks – onder druk om ook een hoofddoek te dragen. Dat bleek in het atheneum van Antwerpen.” 

In de stad Brussel ontstond enkele maanden geleden heisa omdat een homo zich niet mocht outen van de directie.
Goris: “Onbegrijpelijk. Was het om een bepaald kiespubliek niet te froisseren? Zelfs het katholiek onderwijs was verbouwereerd. Dat zou hier niet mogelijk zijn. Ik heb de man trouwens voorgesteld om bij ons te komen lesgeven. Dus wie weet zien we hem in september in een van onze scholen.”

Persbericht Belgische adogmatische koepels

Persmededeling

De tragedie van Charlie Hebdo

Steun aan de persvrijheid

aan de vrije meningsuiting 

aan de vrijheid van denken en de gewetensvrijheid

De Persvrijheid vormt een van de pijlers van de democratie.

De ondergetekende Belgische Maçonnieke Obediënties veroordelen met de grootste klem de gruwelijke aanslag tegen het blad Charlie Hebdo.

Een vrije maatschappij die open staat voor allen, kan niet gebouwd worden zonder aan de burgers de vrijheid van meningsuiting, gedachten en geweten te waarborgen.

Wij betuigen onze solidariteit met allen die gestreden hebben, strijden en zullen strijden, jammer genoeg soms met gevaar voor hun leven, voor deze universele fundamentele waarden die ons dierbaar zijn. 

Wij bieden de families van de slachtoffers onze steun aan. 

Het Grootoosten van België

De Belgische Federatie van de Droit-Humain

De Grootloge van België

De Vrouwengrootloge van België

Brussel, 8 januari 2015

Persbericht Grootoosten van Luxemburg

Het Grootoosten van Luxemburg, met drie gemengde werkplaatsen op Belgisch grondgebied, vaardigt volgende verklaring uit: 

Le 8 janvier 2014

Communiqué du Conseil de l’Ordre du Grand Orient de Luxembourg

Le Conseil de l'Ordre du Grand Orient de Luxembourg tient à manifester au

peuple français et à ses élus toute sa solidarité et son soutien à l’appel du Grand

Orient de France face à l'attentat ignominieux perpétré contre Charlie Hebdo.

Le massacre lâche et de sang-froid ne peut que révolter tout être humain, ainsi que l'usage d'armes de guerre contre des utilisateurs de fusains.

Ce sont clairement des défenseurs des droits humains fondamentaux qui ont

été visés, des combattants pacifiques et lumineux qui, pour nous tous, avaient

héroïquement accepté le risque.

C'est une grande peine pour nous tous, citoyens du monde libre, que la perte

de ceux qui, au jour le jour durant 50 ans, nous ont certes fait rire, mais surtout

réfléchir. Et aujourd'hui encore, leur disparition ne peut qu'être le point de départ d'une mobilisation générale de tous les peuples soucieux de sauvegarder leurs libertés et les valeurs humanistes.

Ces événements tragiques viennent nous rappeler combien le combat contre

l’obscurantisme et la promotion du dialogue, de la pédagogie, du respect, de la

liberté sont, plus que jamais, indispensables… et nous incitent encore plus à réaliser notre devoir d'Homme, le vivre ensemble dans un esprit de Fraternité.

Le Conseil de l'Ordre du Grand Orient de Luxembourg adresse ses condoléances émues aux familles endeuillées, qu'elles soient illustres ou inconnues, toutes unies dans la même douleur de la perte d'un être cher mort pour la Liberté.

Pour le Conseil de l'Ordre du Grand Orient de Luxembourg

Evelyne Blanchard, Grand Maître

Hierbij aansluitend de verklaring van de GOL-werkplaats Diogenes:

‘De broeders en zusters van de Achtbare Loge Diogenes aangesloten bij het Groot-Oosten van Luxemburg en werkend in het Oosten Turnhout  wensen de bijgevoegde openbare verklaring van het Groot-Oosten van Luxemburg te ondersteunen naar aanleiding van de moordende aanslagen van 7 januari 2015 op de vrije meningsuiting en persvrijheid in de lokalen van Charlie Hebdo in Parijs door islamitische moordcommando’s.

Wij betuigen ons medeleven aan de familie en vrienden van de vermoorde journalisten.

Wij uiten onze verontwaardiging en woede over deze aanslagen op de persvrijheid en de vrije meningsuiting, grondslagen van een democratische samenleving.

Als Vrijmetselaars bouwen we aan de tempel der mensheid, voor vrijheid, op basis van gelijkheid en in broederlijkheid, de noodzakelijke voorwaarden voor een democratische samenleving. Respect en erkenning eisen voor goden, profeten, religieuze instituten en symbolen is onderwerping eisen van anders- of ongelovigen. Blasfemie is een recht.

Er is een groot verschil tussen respect voor een mens die troost vindt in een geloof en het machtsspel van bedienaars en zeloten van dat geloof.

Wie zich vandaag niet houdt of wenst te houden aan de fundamentele regels van vrijheid van meningsuiting, gelijke rechten voor alle burgers en wie onderwerping eist van anders- of ongelovigen, kan geen rechten laten gelden binnen de EU.

Turnhout, 8 januari 2015

Bovenstaande verklaringen zijn ongewijzigd overgenomen. 

persbericht Bevrijding

Letterlijke weergave van het persbericht van de Gentse werkplaats Bevrijding, zoals vanmiddag per mail ontvangen:



PERSBERICHT

De Gentse vrijmetselaarsloge Bevrijding, die behoort tot het Grootoosten van België, veroordeelt met klem de recente aanslag in Parijs, waarbij bijna de volledige redactie van het satirische blad Charly Hebdo vermoedelijk door Moslimextremisten wed vermoord.

Wij willen als Vrijmetselaars deze brutale moorddadige aanslag tegen de mensheid en de vrije meningsuiting scherp veroordelen. Ook de overkoepelende organisaties van  onze Franse Broeders en Zusters hebben reeds een dergelijke verklaring via de pers naar buiten gebracht. Wij steunen hen in hun verbijstering, verontwaardiging en verdriet. Onze gedachten gaan vooral uit naar de broeders en zusters van de Loge Combats in Paris, met wie wij nauwe banden hebben.

Vrijheid, Gelijkheid, en Broederlijkheid zijn onaantastbare rechten voor alle mannen én vrouwen van deze wereld.  Elke discriminatie op basis van overtuiging, ras of geslacht is ontoelaatbaar.

Wij zullen de slachtoffers van deze gruwelijke daad uit respect en solidariteit op passende wijze tijdens onze werkzaamheden gedenken.

Charlie Hebdo

Naar aanleiding van de afschuwelijke aanslag op de kantoren van Charlie Hebdo gisterenmiddag, kwamen 10 Franse Obediënties met volgende, gezamelijke verklaring naar buiten: 


"Je suis Charlie". Communiqué des obédiences maçonniques.

COMMUNIQUE DE PRESSE

 Une attaque contre les principes fondamentaux de la République

 Les obédiences maçonniques signataires condamnent avec la plus extrême vigueur l’horrible attentat commis, ce jour, contre le Journal Charlie Hebdo.

 Les auteurs de ces crimes lâches et barbares ont commis l’impensable contre la démocratie, contre les valeurs de la république française et contre la laïcité qui en est l’un des fondements.

 Les francs-maçons et les francs-maçonnes rappellent leur indéfectible attachement et leur engagement à défendre, en toutes circonstances, la liberté d’expression, en particulier la liberté de la presse et la liberté absolue de conscience.

 Nos amis de Charlie Hebdo sont morts parce qu’ils étaient des consciences libres,parce qu’ils croyaient en la grandeur de la conscience humaine, parce qu’ils étaient sans peur pour défendre leurs idées.

 Nous leur devons de prouver que leurs combats, pour les valeurs que nous partageons, seront poursuivis avec la même détermination

Grand Orient de France

Grande Loge de France

Fédération Française du Droit Humain

Grande Loge Féminine de France

Grande Loge Traditionnelle et Symbolique Opéra

Grande Loge Mixte de France

Grande Loge Mixte Universelle

Ordre initiatique et Traditionnel de l’Art Royal

Grande Loge des Cultures et de la Spiritualité


Grande Loge de l’Alliance Maçonnique Française

Opmerkelijk ook dat de officiële twitteraccount van het Grootoosten van Frankrijk al rond 13u00, nauwelijks een uur na de aanslag, haar steun aan de nabestaanden uitsprak. Van de reguliere Grande Loge nationale française is er voorlopig nog geen reactie.